AMSTELVEEN -  Geertje Visser is columnist voor AmstelveenZ Magazine. In de oktober-editie schrijft ze op geheel eigen wijze over haar poging terug in vorm te komen via een sportcursus 'Back in shape': 'Ik had dan wel geen enkele vorm om naar terug te keren (ik ben een soort Barbapapa), maar het klonk tenminste alsof we met allemaal andere slapjanussen een beetje kniebuigend koffie gingen drinken – dat kon vast zo erg niet zijn'

Op het lijstje van Dingen Die ik Nooit Zou Doen (een soort omgekeerde bucketlist) prijkte hij 35 jaren op eenzame hoogte bovenaan: de sportschool. Want wáárom zou je ingewikkeld doen in lycra als je ook gewoon in je flanelletje op de bank kunt zitten, tv kunt kijken en toastjes kunt eten zónder dat je moe wordt en bezweet raakt?

Excuses
Mijn hele leven had ik dan ook excuses verzonnen om de sportschool te mijden (zwanger, kind gekregen, druk, kind gekregen, zere teen, kind gekregen). Maar wie regelmatig op een tochtige Amstelveense metrohalte staat, werd de afgelopen maanden vanuit íedere abri door frisse jongens en meisjes van verschillende sportscholen aangespoord om toch vooral eens gezellig méé te komen doen, tegen een gereduceerd tarief, gratis Isostar of een zweetband met opdruk.

Verstandsverbijstering
Ik denk dat ik door de tocht op het metrostation werd bevangen door een vlaag van verstandsverbijstering want voor ik het doorhad, had ik mij en de postnatale pens ingeschreven voor een cursus met de gezellige naam ‘Back in shape’. Ik had dan wel geen enkele vorm om naar terug te keren (ik ben een soort Barbapapa), maar het klonk tenminste alsof we met allemaal andere slapjanussen een beetje kniebuigend koffie gingen drinken – dat kon vast zo erg niet zijn.

Sportlegging
En zo betrad ik in mijn gloednieuwe sportlegging de gymzaal. Samen met een met allemaal vrouwen die valsspeelden omdat ze al láng en breed (figuurlijk breed dan hè?) in een keurige shape verkeerden. Ook had iedereen thuis stiekem de pasjes geoefend, want toen de montere instructrice energiek naar links, naar voren, naar achter en naar rechts (en dat alles met wilde armzwaaien die óók allemaal in een specifieke richting moesten) bewoog, deed iedereen dat keurig na. Op de maat. Iedereen, behalve ik.

Verkeerde kant
Ik struikelde steevast de verkeerde kant op als een kreupele windmolen en telkens als ik éindelijk na 40 seconden stilstaan en opletten had uitgedokterd hoe de routine werkte, was de minuut om en moesten we weer een andere onmogelijke oefening doen. Dat alles gelukkig voor een grote spiegelwand, want je zou god verhoede eens niet kunnen zien hoe je jezelf compleet voor lul zet – dat zou een ramp zijn, nietwaar?

Spierpijn
“Zie je, ik heb zo’n sportschool helemaal niet nodig, geen centje pijn!”, pochte ik de dag erna kwiek tegen De Meneer. De dag dáárna moest hij me helpen omdat ik niet meer uit bed/van de trap/in de auto/bij mijn veters kon komen van de spierpijn. Maar de cursus kreeg gelijk en al na 2 dagen was ik weer helemaal back in shape: ik liep alsof ik net 3 kinderen had gekregen.

Nog 4 weken te gaan. Daarna ben ik vast zo in shape dat ik voortaan met de fiets naar mijn werk ga. Daar tocht het tenminste niet.