Amstelveen - De Koninklijke Hondenbrigade is een landelijke petitie gestart om de veiligheid in hondenlosloopgebieden te vergroten. Er gebeuren namelijk teveel ongelukken. Tussen honden onderling en tussen honden en andere weggebruikers zoals fietsers, voetgangers, paarden, scooters, auto’s, recreërende mensen en fatbikes. Oké, die laatste stonden niet in het persbericht maar ik plaats de problematiek even in Amstelveense context.
Knap onhandig volkje, die viervoeters, als je dat zo leest. En dit is dan ook meestal het moment waarop het lezerspubliek zich als de Rode Zee in tweeën splijt: in zij die zeggen ‘dan bind je er maar een riem om, die schijtmachines’ en mensen die heuptasjes hebben met zelfgebakken hondenkoekjes erin en truien dragen met hun hond erop geborduurd, die met gezwinde spoed die petitie uitprinten, tekenen en voor het raam hangen.
Nu ben ik ervaringsdeshundige en daarom behoor ik noodgedwongen tot die tweede categorie, met uitzondering dan van die geborduurde hond (bij mij is het gewoon een opdruk). Ik heb verwachtingsvol menig Amstelveense losloopstrook uitgeprobeerd, maar kwam er nog nooit eentje tegen waar ons project op pootjes ook daadwerkelijk veilig los kon lopen. Waarmee ik met ‘veilig’ bedoel dat ze niet met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid plat zou worden gereden door een willekeurig voertuig met dikke banden (ik noem geen namen), zelf fietsers zou katapulteren of tikkertje kon spelen met de buurtkatten. Tuurlijk, er stond een paaltje met een olijk lachende hond met z’n duim omhoog, vergezeld van een poepzakjesmachine met ‘I love my dog’-poepzakjes (een soort origamiproject waar je nooit een drol in kunt krijgen zonder je vingers vies te maken, maar dat terzijde), maar daar bleef het dan ook wel bij.
Want ook in Amstelveen lijken de meeste losloopgebieden aangewezen door iemand op het raadhuis die op een zonnige dag een zooi houten paaltjes in de fietstassen gestopt kreeg en met een “Hans, kijk jij even of er wat groen is waar die beesten een beetje kunnen rennen?” op pad werd gestuurd. Ik vermoed dat Hans zelf een hoogbejaarde Mechelse Herder had, of een ander ras dat nooit meer dan 30 centimeter van de baas zijn zijde wijkt, maar in ieder geval had Hans geen jachthond, jonge hond, speelse hond of hele enthousiaste hond. Wie pubers heeft, weet bijvoorbeeld dat die meestal wel zo ongeveer doen wat je ze vraagt, maar uiteindelijk toch niet echt echt niet. En in het geval van honden, ook die zonder kwaad in de zin, is een aanpalende drukke weg dan best onhandig.
Neem de ‘hondenzone’ aan het einde van mijn straat. Zonder de broedende ganzen zouden honden er best een klein sprintje kunnen trekken. Mits ze halverwege even stoppen om links en rechts te kijken of er niets over het kruisende fietspad aankomt. Op rechts grenst de strook aan een kinderspeeltuin met zwembadje, waar de participatie van natte Labradors met iets minder groot enthousiasme wordt ontvangen. En aan de andere kant ligt een woonwijk waar de katten rijen dik hun denkbeeldige middelvinger op liggen te steken en waar auto’s rijden. En zo zijn er legio ‘losloopgebieden’ die grenzen aan drukke doorgaande wegen, woonwijken, schoolpleinen of een combinatie daarvan.
En dus pleit ik voor keiharde segregatie. Geef die schijtmachines (voor de hondenliefhebbers, dit zeg ik om de hondenhaters mee te krijgen) lekker eigen plekken waar ze geen kwaad kunnen. Zet er een hek om en je zult zien dat de hondenbrokken (dit is een woordspeling, red.) als sneeuw voor de zon verdwijnen.
Het mooie van petities is dat je ze ook lokaal kunt starten. Ik ben er alvast eentje begonnen op Denkmee Amstelveen. En nu wil ik geen slapende honden wakker maken, maar er kán nog gestemd worden.
Dit artikel verscheen eerder in de juli/augustus editie van AmstelveenZ Magazine, nummer 80.