Column Geertje: In Lego we trust
Amstelveen - De jongste zoon werd bijna 6 en zoals het jongetjes van bijna 6 betaamt, moest daar Lego (Ninjago, red.) aan te pas komen. Nu kan ik ons huis inmiddels bijna op ware grootte nabouwen met alle Lego die er al ligt, maar je kunt natuurlijk niet jarig worden zonder níeuwe Lego. Die vervolgens een week netjes in elkaar staat op een tafeltje en dan omgestoten wordt door de hond of een andere zoon, om als losse brokstukken in het grote zwarte gat - de grote bak met miljard legoblokjes - te verdwijnen.
Maar goed, Lego dus. Het voordeel van Lego is dat het geen bijster exotisch product is en op iedere straathoek wordt verkocht. Monter toog ik naar het Stadshart om even snel een doosje mee te pikken bij de Bart Smit. Kat in ’t bakkie.
Ik voel me een beetje oud nu - net als toen ik laatst mijn collega’s iets vertelde over Henny Huisman en ze met een lege blik terugkeken - maar Bart Smit blijkt dus al sinds 2017 niet meer te bestaan. Ook de Intertoys was vervangen door een speelgoedwinkel met een hippere naam. Een hippere naam én een nagenoeg leeg Lego-Ninjagoschap wegens herinrichting. Ja, er was nog een Harry Potter Legokasteel à 390 euro te koop, maar voor dat geld kun je zelfs in Amstelveen bijna een echt huis kopen.
Maar in een winkelcentrum met 125 winkels en regionale allure was de kans dat ik er geen Lego zou kunnen vinden net zo klein als dat ik er geen vrouwen met te veel foundation en parelmoerkleurige lipstick zou kunnen vinden. Tussen de boutiques met luxe chocola, vitamineshakes, bevroren yoghurt, TikTok bubble tea, damesmodezaken die naar Chanel ruiken, winkels waar ze Chanel verkopen en dierenspeciaalzaken voor hondjes die Chanel heten, zou toch zeker wel meer dan één degelijke speelgoedwinkel te vinden zijn? Mooi niet. Er was wél een winkel met louter (echt!) beigekleurige kinderkleding. Er was er ook eentje met kindershirts ter waarde van een Harry Potter Legokasteel. En ook de Bijenkorf had de schamele speelgoedhoek omgeruild voor een rek t-shirts met de veelzeggende naam ‘In gold we trust’, een merknaam die voor Amstelveen lijkt te zijn bedacht (al was ‘in fatbikes we trust’ misschien nóg passender geweest). Nee, van het Stadshart kon de jarige zoon de klere(n) krijgen.
Mokkend en mopperend reed ik terug, klaar om alles dan maar online te bestellen, dat zou ze leren daar bij het Stadshart. Maar toen bedacht ik me dat ik op de lokale TV een interview met Hubert had gezien. Hubert is de eigenaar van de speelgoedwinkel in winkelcentrum Waardhuizen, het winkelcentrum waar de plaatselijke middenstand, na het vertrek van de Coop, de bezoekers zag verdwijnen. Het winkelcentrum bovendien met de béste groenteboeren vriendelijkste dierenwinkel annex fietsenmaker annex pakketpunt van Amstelveen.
En dus reed ik naar Hubert.
Wie niet van reclame houdt, kan nu rustig de bladzijde omslaan maar zal dan nooit weten hoe de Legosaga afliep. Wie wel van reclame houdt én van mooie speelgoedwinkels die niet mogen verdwijnen, raad ik aan om met gezwinde spoed naar Waardhuizen te rijden. Wat een jarige ook zoekt: Hubert heeft het. En de zoon? Die kreeg zijn Lego Ninjago. En een sinaasappel.
Dit artikel verscheen eerder in de juni-editie van AmstelveenZ Magazine, nummer 79.
