Column Geertje Visser: 50
Ik ben, tot mijn eigen frustratie, zo iemand die altijd braaf alle regeltjes volgt. Die keurig doet wat de staat/de politie/het gezag/de wet/meesters en juffen/officiële instanties/filiaalmanagers/verkeersregelaars zeggen. Zo ben ik genetisch geprogrammeerd – mijn moeder was hier nog beter in - en deels is het luiheid. Je continu druk maken over van alles en nog wat kost namelijk onnoemelijk veel tijd en energie en dus doe ik gewoon netjes wat wordt opgedragen – die mensen moeten er immers ook zijn.
En dus ben ik iemand die om 3 uur ’s nachts in mijn eentje op de fiets voor een rood stoplicht op een verlaten kruispunt blijf wachten tot het groen wordt, omdat we dat zo hebben afgesproken met elkaar (dat was buiten de avondklok uiteraard want toen mochten we om 3 uur ’s nachts helemaal niet buiten zijn). Ik ruimde de hondenpoep ook op als niemand keek en de drol eigenlijk net te zacht was om goed in een zakje te krijgen. Ik heb nog nooit iets gejat, ook geen snoepje dat bij de Jamin ‘uit de bak was gevallen’, maar loop ondanks het gebrek aan kleptomanie toch steevast met angstzweet door detectiepoortjes, want stél hij zou toch gaan piepen omdat er per ongeluk iets ouds onderin je tas zit met nog zo’n metalen stickertje erop - wat zouden de mensen dan wel niet denken? Ik betaal altijd parkeergeld, ook al sta ik ergens 2 minuten en blijven de kinderen gewoon in de auto zitten. Ik voeg altijd meteen bij het eerste teken van filevorming op de snelweg in, om te voorkomen dat mensen zouden kunnen denken dat ik ook maar de kleinste poging waag om de file voorbij te rijden en voor te dringen door op het laatste moment pas in te voegen. En toen we in coronaquarantaine zaten liet ik het huwelijk (niet dat we getrouwd zijn, maar toch) bijna stranden omdat de meneer het wáágde zijn band te plakken in de voortuin want WE MOGEN HELEMAAL DE DEUR NIET UIT DUS OOK NIET IN DE VOORTUIN!!! Nee, je moet echt van goeden huize komen om mij te verleiden de wet te overtreden. Ik zou echt een hele slechte zijn voor het Malieveld, want ik zou meteen sorry zeggen tegen de ME.
Dat was totdat de hernieuwde Beneluxbaan open ging.
Na jaren van geduldig wachten in de rij, voor ieder stoplicht en bij iedere kruising, lag hij daar. Route 66, maar dan in Amstelveen. Glad, zwart, stil asfalt dat onder de kruispunten doorglijdt als een hotwheelsparcours. Waar je nooit meer hoeft te wachten, op niemand, en je in een mum van tijd in Amsterdam-Zuid zou kunnen zijn. Zou. Kunnen.
Want iemand bedacht dat je er overal 50 mag.
Ik weet niet of u hem al heeft uitgeprobeerd, maar als zelfs mensen die nooit te hard rijden in hun stuur gaan bijten weet je dat er iets loos is. Tijdens een ritje Beneluxbaan kun je op je dooie gemakje klaprozen plukken uit het raam, even uitstappen om te checken of de achterklep dicht zit terwijl de auto rustig doorrolt, of de kinderen gewoon met de auto mee laten skeeleren – en dan zijn zij er waarschijnlijk nog eerder. De onderdoorgangen voelen alsof je in het karretje van de achtbaan zit dat tergend langzaam omhoog klimt…met dat verschil dat je ook tergend langzaam naar beneden gaat.
Dus bij deze alvast een waarschuwing voor het gezag/de politie/de wet/de staat/officiële instanties/verkeersregelaars/filiaalhouders en meesters en juffen (mochten die er iets van vinden): sorry alvast.
Maar misschien moet ik toch eens met een bordje naar het Malieveld.
