Column Geertje Visser: Bosplannen?
Met de komst van de hond stapten we over van het ene gilde naar het andere gilde: van het gilde van mensen zonder hond, naar het gilde van mensen mét hond. Van mensen zonder haren aan hun broek en kwijl op hun jas naar mensen met haren aan hun broek en kwijl aan hun jas. Zo’n beest doet rare dingen met een mens en voor je het weet draag je ineens makkelijke schoenen en een clicker.
En zo kwamen we ook ineens in het bos. Nu denkt u misschien als leek dat zo’n bos gewoon een verzameling bomen is met wat slootjes en paadjes waar je kunt wandelen, fietsen of paardrijden naar gelang uw persoonlijke voorkeur, maar niets blijkt minder waar. Het bos is een slangenkuil. Een poel des verderfs. Feitelijk zijn het klimaatprobleem, de wereldvrede, het falende coronabeleid, de Toeslagenaffaire en álle andere politieke en maatschappelijke problemen terug te voeren op één ding: het Amsterdamse Bos.
Het bos is namelijk van iedereen. Van Amsterdam en van Amstelveen. Van de wandelaars (langzaam al dan niet snel) en van de fietsers. Van de paardrijders en van de hondenbezitters - en natuurlijk van de uitlaatservices, ook een soort hondenbezitters maar dan met 8 totaal losgeslagen viervoeters die zich en masse op tegemoetkomende honden storten onder vruchteloos geroep van een uitlaatster die zelf óók heus wel weet dat ze toch niet luisteren.
Dat kan natuurlijk niet anders dan fout gaan. Getuige de reacties op het nieuwe Bosplan hebben al die groepen dan ook een hartgrondige hekel aan elkaar, waarbij met name honden en hun bezitters op nummer 1 van gehate bosgebruikers staan, aldus de Bos ergernissen top 5. De meeste mensen hebben liever een vliegtuig in hun kruis dan een hondenneus.
Nu ben ik na vier maanden overgelopen te zijn van het donker naar het licht (of het licht naar het donker, zo u wilt) natuurlijk nog een groentje in hondenland, maar misschien zie je juist in de transitiefase de dingen wel het scherpst. En natuurlijk ben ik nooit te beroerd om mijn 100-dagen-analyse te delen.
Ergert u zich ook altijd groen en geel als u in een zonnig weekend met het voltallige gezin het bos in trekt (wel de volle breedte van het pad innemen met de loopfiets én de kinderwagen hè?!) en wordt besprongen door kwijlende schijtmachines? Dat kan goed kloppen.
Hondenbezitters blijken namelijk in twee bloedgroepen te bestaan. Zij die de hele week door weer en wind door het bos trekken op lelijke kaplaarzen en ingewikkelde dingen met fluitjes en poepzakjes doen - en zij die enkel op de zonnige zaterdagen toevallig ergens in een la een vergeten hond én een ballenzwieper vinden.
Die tweede groep heeft vooral goed geoefend op een overtuigend ‘hij doet niets hoor!’ en baant zich zo met zijn Duracell-opwindhond een ronde door het weekendbos, waarbij te pas en te onpas peuters in het gezicht worden gelikt, enthousiaste modderpoten op nette zaterdagjassen van voorbijgangers worden geplant en andere honden grommend worden besprongen maar ‘hij wil alleen maar spelen hoor!’.
Hondenbezitters uit de eerste categorie zijn dan al lang en breed het bos uit gestiefeld op hun verstandige schoenen, die wandelen in het weekend alleen voor 9 uur ’s ochtends, wanneer de weekendherders nog op één oor liggen.
Dus voor eenieder die nu eens zonder natte neus in het kruis zijn ronde door het bos wil maken heb ik een goed advies. Ga eens op een doordeweekse dag wandelen. Of voor 9 uur ’s ochtends. Of als het regent.
Of nee, doe liever maar niet. ’T is net zo lekker rustig.
Geertje Visser
