Column Geertje Visser: Fiets 'm erin
Amstelveen - De gemeente is een nieuwe campagne begonnen: ‘Amstelveen fietst, Amstelveen loopt’. Het is niet zomaar een campagne, nee, het is een ‘meerjarige gedragscampagne om de verkeersveiligheid rondom basisscholen te verbeteren’. Nou, dan weet je het wel. Dat gaat heel veel geld kosten.
Maar nodig is het wel. Want het is namelijk dramatisch gesteld met de verkeersveiligheidsbeleving rondom scholen in Amstelveen. Dat weet ik – als ongemotoriseerde brenger – als geen ander. Ik zat dus al voortvarend een woeste preek te tikken over al die ouders die hun verwende suikerprinsjes per SUV verplaatsen tot ze oud genoeg zijn om een fatbike te krijgen en zélf een gevaar op de weg te worden (jong geleerd is immers oud gedaan). Tot de Meneer over mijn schouder meelas en mompelde ‘maar schat, jij bracht ze vroeger toch ook altijd met de auto?’.
Ja oké, oké, dat is dan misschien wel waar, maar onze crèche zat toch zéker een goede 200 meter verderop. Iedereen weet dat dat een onoverbrugbare afstand is met een maxi-cosi vol baby en een treuzelende peuter die alle kanten op gaat, behalve de juiste. Bovendien moest ik altijd snel doorrijden naar mijn werk (niet omdat ik daar op een bepaalde tijd moest zijn, maar dat terzijde), dus was een drive-by-drop-off een stuk sneller dan heen-en-weer. Dat snapt een kind.
‘Maar lieverd, je kantoor stond toch gewoon in het Stadshart?’
Nou goed, dat was dan óók wel weer zo, maar al met al was het toch nét wat sneller - en al was het misschien niet écht sneller (want het was best wel omrijden met de auto), het was in ieder geval warmer en droger. En makkelijker, want zo’n fi ets uit een schuurtje peuteren is best een klusje op de vroege ochtend. Bovendien hoef je niet te trappen in een auto, wat heel fijn is voor mensen die niet zo graag draaiende bewegingen maken met hun benen, zoals ik.
Maar das war einmal. Want ik deel mijn huishouden nu eenmaal met het Opperhoofd van de Rijwielpolitie. Een man die zelfs bij stortregen plichtmatig de poncho uit de kast trekt en liever een dag drijfnat op zijn werk zit dan dat hij voor 500 meter de auto pakt. Fietsen zullen we, fietsen doen we. En aangezien ik tegenwoordig vooral vanuit huis werk, verbleekten al mijn troeven bij zoveel fietsfanatisme.
Gelukkig maar, want nu kan ik wél mooi uit eerste hand vertellen dat ouders die ’s ochtends hun kinderen met de auto naar school brengen, veranderen in gevaarlijke gekken. De combinatie van blik, haast en te weinig parkeerplekken leidt tot een verbeten stoelendans in de wijde omtrek van school, waarbij iedereen met oogkleppen op zoekt naar een plekje. En in deze Stoelendans der Ochtendroutine is álles geoorloofd, helemaal als het regent. Voorsorteren op het fietspad. Doorrijden over het zebrapad. Dubbel parkeren en rustig je kind naar school brengen zodat iedereen moet wachten. Of gewoon helemaal de verkeerde kant op kijken, omdat ze in India nu eenmaal links rijden.
Ik bied me hierbij dus aan om als Ervaringsdeskundige mee te doen aan de campagne. Misschien kan ik in een filmpje met stemmige muziek uitleggen hoe ik ooit óók worstelde met rijwielvrees en gemakzucht, en hoe het mij tóch lukte om de kracht te vinden om de fiets te pakken.
Maar ik kan natuurlijk ook even het Opperhoofd van de Rijwielpolitie eropaf sturen. Die heeft vast nog wel wat poncho’s over.
Dit artikel verscheen eerder in de november-editie van AmstelveenZ Magazine, nummer 93.