Column Geertje Visser: Ha Murphy, trek je jas uit en pak een stoel
Ik weet niet wát Murphy ons wil vertellen, maar het zou zomaar kunnen dat dit mijn laatste column is. Niet dat ik me dat heb voorgenomen hoor, zeker niet, maar het Universum wil huize Visser iets duidelijk maken. Ik denk dat we in een vorig leven onze hondenpoep altijd lieten liggen ofzo, waardoor nu al onze karmapunten op zijn. Of misschien wonen we gewoon op een ongunstige aardstraal, dat kan ook nog.
Zo schrijf ik dit stukje in mijn winterjas en fleece-joggingpak aan de keukentafel. Oké, toegegeven, dat laatste is mijn reguliere thuiswerkuniform geworden (soms kijk ik nog even weemoedig in de la met panty’s), maar bijkomend voordeel van comfortabele Zoomkleding is dat het ook van pas komt als de cv-ketel stuk is. Want dat is hij. Kan gebeuren na 16 jaar, al is het wel uitermate gemeen dat dit soort dingen altijd nét gebeuren als je met het hele gezin in quarantaine zit. Want dat zitten we. Alweer ja.
Na de negatieve test van 4 van de 5 gezinsleden in het huishouden wegens een snotneus, leek de minieme snotneus van de laatste zoon slechts een formaliteit. Even door de McCorona drive, ‘hee jongens, zijn jullie daar alweer?’, wattenstaafje erdoor en klaar om (eindelijk) weer naar school te gaan. Maar helaas pindakaas: positief. En zo sloot huize Visser zich na de Kerstquarantaine en de daarop volgende 8 weken schoolsluiting met frisse tegenzin weer op in huis. Hele klas in quarantaine, hele school een mail over ‘een leerling groep 7 met corona’- je voelt je onbedoeld toch een beetje de paria van Westwijk. Patiënt Zero zelf hevig ontstemd over wéér geen school, de achtjarige broer van Patiënt Zero enorm verheugd over wéér geen school, de ouders van Patiënt Zero en zijn broers een zenuwinzinking nabij wegens wéér geen school en wéér wel gewoon werk en de peuter, ach, die vond het allemaal wel prima want met al die gestreste mensen thuis die van alles moeten wat niet lukt, groeit de kans dat je de iPad toegeworpen krijgt aanzienlijk.
Gelukkig gebeurde dit alles wel nét twee weken nadat het huis was overstroomd. De ketel bijvullen leek zo’n simpel klusje, maar als de slang knapt wordt het vooral in hele korte tijd een heel nat klusje, zo bleek. Gelukkig is er geen overstroming zo hevig of het is niet met 98 strandlakens op te drogen (en op vakantie mogen we voorlopig toch niet), dus zo geschiedde. Waarna het alleen nog zachtjes drupte. In de meterkast. Want die bleek zich precies twee verdiepingen onder de cv-ketel te bevinden. Het fijne was dat de Stedin-meneer meteen kon komen, ’s avonds laat. Het minder fijne was dat hij alleen zei ‘het spijt me, maar ik moet u verplicht afsluiten anders vliegt het huis in de hens. Die moet vervangen worden’. En zo zaten we zonder stroom én zonder warm water. Kan gebeuren, al is het wel uitermate gemeen dat dit soort dingen altijd net gebeuren als je in quarantaine zit. Wat de peuter destijds preventief zat, want de juffen op de crèche hadden corona. Snapt u hem nog?
Goed, dan laat ik het verhaal over de hond die een pakje roomboter opat en het favoriete vloerkleed voor nu even zitten. Zo u begrijpt is de stemming in huize Visser, net als de temperatuur, inmiddels tot het nulpunt gedaald. De kans is groot dat ik een volgende column schrijf vanaf een afgedreven vlot op de Indische Oceaan. Niet dat ik plannen heb in die richting, maar de laatste tijd gebeuren wel meer dingen die niet helemaal voorzien waren.
