Er mocht dan corona zijn. En er mochten dan vier van de vijf gezinsleden zijn die graag een hond wilden. En er mocht dan genoeg tijd zijn. En een wandelhobby. En een Amsterdamse Bos achter de deur. Maar er kwam geen hond, zo besloot het ene gezinslid dat wél altijd de Tour de France (en Roland Garros, Wimbledon, Luik-Bastenaken-Luik, Paris Roubaix en voetbal) kijkt ook al zijn er vier mensen in huis die dat niet willen.
Maar net zoals het poldermodel ervoor zorgt dat we hier in Nederland corona niet onder controle krijgen, zorgde datzelfde gepolder er ook voor dat het hondenveto in huize Visser ging schuiven. Een vaste hond voor de eeuwigheid zou er niet komen, maar een oproepje op Facebook waarin gastgezinnen voor arme buitenlandse hondjes werden gezocht – gewoon voor tijdelijk, tot zo’n beestje een huis had gevonden waar iederéén graag een hond wilde – leek een uitermate goede compromis. Wij een hond, de Meneer de garantie dat diezelfde hond snel weer weg zou zijn.
De intake had plaats op een vrijdagmiddag en hield het midden tussen een gesprek op het consultatiebureau (ja, hij krijgt gezond eten, elke dag druppels vitamine D en we zweren eeuwige trouw aan de curve), een intake bij Funda (zie hier de ruime tuin met voldoende hoge afrastering voor een giraffe) en een sollicitatiegesprek. Eenmaal cum laude geslaagd, zou het echter nog wel een tijd gaan duren voor er daadwerkelijk een pleeghondje zou komen. Die honden moeten namelijk allemaal met iemand meereizen in het vliegtuig en vooralsnog was de Koning de enige die nog naar Griekenland vloog. November, misschien dat er dan een hondje voor ons over zou blijven dat nog niet geadopteerd was, al was ook dat in coronatijd (er zijn meer thuisblijvers met een hondenwens) vrij onwaarschijnlijk.
Maar nog diezelfde vrijdagavond laat tingelde plots Whatsapp. Er zou de volgende dag een vlucht uit Athene aankomen op Schiphol. Er kón nog een extra hond meeliften, mits… Veel was er niet over hem bekend, behalve dat hij Donut heette en er een beetje ellendig uitzag omdat straat honden hem nogal uit elkaar hadden getrokken en hij weer vakkundig in elkaar was genaaid.
En zo toog het gezin dat donderdagmiddag nog geen hond zou nemen, zaterdagmiddag (na 3 spoedbezoeken aan Pet’s Place, twee aan Van Noord’s en een aan Ranzijn), met z’n vijven richting Schiphol alwaar we samen met 3 andere toekomstige honden(pleeg)ouders met knikkende knieën bij de aankomsthal stonden te wachten op onze tijdelijke gast.
Waar de 3 andere hondjes aan een riem én paniekharnas om vluchtgevaar tegen te gaan hun reiskennel uit werden gesjord, stapte uit de onze een olijke gehavende hond met alleen een halsbandje om. Hij keek even rond naar al die drukte, besloot dat de Meneer zijn baas was en liep vrolijk kwispelend naast diezelfde baas (die de riem gek genoeg niet wilde overdragen terwijl het toch echt míjn hond zou zijn) over een druk Schiphol mee naar de auto waar hij in sprong alsof we even iemand hadden weggebracht.
Eenmaal thuis plofte hij neer om zich uitvoerig door de zonen te laten bepotelen. Omdat het míjn tijdelijke hond was, meende ik hem dan ook vooral zelf uit te moeten laten. Maar de Meneer had daar ineens zo zijn eigen ideeën over en stond ook bij nacht en ontij vrolijk met de riem te zwaaien.
Het moge duidelijk zijn, we zijn inmiddels zes weken verder en de tijdelijke hond is er nog steeds. Hij heet inmiddels geen Donut meer maar Skip, wat ook geen bijster goed teken is voor een hond die snel weer weggaat. “Failed Fosters” heet dat in vakjargon, maar falen was nog nooit eerder zo leuk.
