Column Geertje Visser: 'Op die fiets'
Amstelveen - Geertje Visser is vaste columniste voor AmstelveenZ Magazine. Maandelijks schrijft ze over al dan niet actuele onderwerpen. In de november-editie over middelbare scholieren op de fiets.
Toen ik nog veel autoreed, dacht ik altijd dat die spandoeken met ‘Pas op! De scholen zijn weer begonnen!’ bedoeld waren voor ons automobilisten. Je kent het wel; haast, regen, dreinende kinderen op de achterbank die veel te laat bedenken dat ze hun gymtas zijn vergeten, te weinig parkeerplekken voor te veel ouders en een afspraak om negen uur… Voor je het weet sjees je als gehaaste auto-ouder iets te hard door de bebouwde kom en plakt er ineens een arme scholier op je voorruit.
Verstandige Volvo's
Dat spandoek, dreigend wapperend na de zomervakantie, riep bij mij altijd het beeld op van keurige kindjes die met helmpjes op, goed verlicht en braaf hand uitstekend, als een sliert jonge kuikentjes voorzichtig de barre fietstocht naar school weer moesten ondernemen. Dwars door het Amstelveense spitsverkeer waar ze ten prooi zouden kunnen vallen aan de wrede grote wereld vol ouders met verstandige Volvo’s die toch best hard aan kunnen komen als je niet op de haaientanden let.
Maar dat was toen ik met de auto naar mijn werk ging. Sinds ik (nieuwe baan, red.) met de fiets naar mijn werk ga moet, een goede 13 kilometer verderop, weet ik pas wat ze met die vlaggen willen zeggen. Helemaal niet ‘pas op gevaarlijke automobilisten voor onze lieve arme kindjes’, maar ‘pas op lieve automobilisten, voor levensgevaarlijke fietsterroristen onder de achttien’.
Carbonridders
Kijk, wielrenners zijn gevaarlijk, dat weet iedereen. Carbonridders van middelbare leeftijd in groepsverband zijn een soort Satudarah, maar dan een tikkie erger. Zo’n zeemleren kruis stemt natuurlijk sowieso al ongelukkig en als er dan ook nog ándere mensen op de weg blijken te rijden terwijl jij de Alpe D’Huez aan het beklimmen bent in de Bovenkerkerpolder, dan snap ik goed dat je hele fietstocht gelijk verpest is. Geheel terecht dat je dan heel hard HEEEEJOHOHOHOE!!! roept als je er langs wilt - want fietsbellen zijn voor kneuzen - en je scheldend een weg baant door het verkeer.
Toch zijn wielrenners met hun fictieve Tour de Frances níets vergeleken bij middelbare scholieren. Die beperken zich weliswaar tot de massasprint, alleen dan t.e.r.g.e.n.d…l.a.n.g.z.a.a.m. Volgens mij overgieten ze zichzelf elke ochtend met lijm zodat ze samen kunnen fietsen in een kluwen die iets wegheeft van een enorme reuzenslak. Een grote zwerm vogels, maar dan wel starnakel dronken vogels die bovendien alleen maar kwetteren in plaats van aandacht te besteden aan de formatie waarin ze vliegen.
Benutten
Bovendien functioneren scholieren alleen wanneer ze met z’n drieën naast elkaar fietsen, uiteraard wel met een enorm plastic boodschappenkrat voorop om het fietspad over de volle breedte te benutten. Een soort naderende vrachtwagen met drie koplampen, met dat verschil dat de koplampen van een vrachtwagen meestal branden en die van scholieren niet. En dat een vrachtwagen meestal op zijn eigen weghelft rijdt, terwijl het begrip ‘weghelft’ op het ochtendfietspad een volstrekt arbitrair begrip is. En omdat hun hersenen nog niet zo volgroeid zijn dat ze begrippen als ‘sterfelijkheid’ al enorm helder op het netvlies hebben, blijven ze net zolang naast elkaar fietsen tot… …nou ja, totdat ze op school zijn. In ieder geval niet totdat ze doorhebben dat iemand ze heel graag in wil halen.
Het is me na vier maanden duidelijk, met een fietsbel ga ik dit gevecht niet redden. Hier is grover geschut nodig. Misschien moet ik gewoon heel hard HEJOHOHOHOEHOEHOE gaan roepen. Al word ik bij voorbaat uitgelachen door mijn zestienjarige zelf die ergens diep van binnen – fluistert ‘djeeeezzzz mens, doe normááál' (met rollende ogen) om vervolgens zwabberend tussen twee vriendinnen haar weg te vervolgen. Zij wel.
Geertje Visser
