Column Geertje Visser: Vrijwilligerswerk
Amstelveen - Vorige maand werden de resultaten van de laatste Stadspeiling bekend gemaakt. De stadspeiling onderzoekt ieder jaar hoe Amstelveners het leven onder de rook van Schiphol Amsterdam ervaren. Je zou verwachten dat er met een gierend tekort aan betaalbare woonruimte, vliegtuigoverlast, het ontbreken van een treinstation, een snelweg dwars door het dorp en een bovengemiddelde liquidatieactiviteit behoorlijk wat te morren valt, maar niets is minder waar. Met een gemiddelde van 8,1 zijn we een tevreden volkje met z’n allen. Zo tevreden dat de grootste ergernis al jaren hetzelfde is: hondenpoep.
Nu heb ik zelf enige ervaring met hondenpoep en die ervaring was niet altijd louter positief. Bijvoorbeeld toen de toenmalige dreumes in de speeltuin door een bruine hoop kroop, waardoor hij er binnen no time uitzag alsof hij een boterham met Nutella had geknoeid. Of laatst, toen de oudste zoon op het speelveld met zijn mountainbike door een fluorescerend oranje berg (leuk weetje, als de brokken goedkoop en oranje zijn, wordt de poep dat ook) reed en daarna in één moeite door de bijkeuken manoeuvreerde, waardoor ook die onder de oranje frolicvegen zat. Nu kun je je afvragen waarom er consequent hondenpoep op een speelveld ligt, maar je kunt je ook verdedigend afvragen wat een mountainbike in de bijkeuken te zoeken heeft in plaats van in de schuur (een achterhoedegevecht met de prepuber dat we steevast verliezen). In diezelfde schuur liggen ook al weken de schoenen van de middelste zoon te wachten tot íemand zin kweekt om met een takje de opgedroogde hondenpoep uit de zolen te peuteren. En onlangs presteerde een buurtgenoot het om zijn lieftallige viervoeter (gezien het aantal drolletjes was het of een kudde Shih Tzus óf een Mastino met een darmprobleem) ’s nachts de hele voortuin te laten onderkakken. De volgende ochtend moest de Meneer met emmers water in de weer en gooide hij zo hard met sop dat het water weer terug in zijn gezicht spetterde, wat niet echt bijdroeg aan het toch al latent aanwezige ochtendhumeur. Nee, dat waren niet altijd momenten dat ik hondenpoep met veel enthousiasme ontving.
Maar uit eigen hand – ook wij hadden jarenlang honden - kan ik vertellen dat het ook gewoon lastig ís, dat hondenpoep opruimen. Allereerst gaat zo’n beest altijd net zitten op een moment dat het niet uitkomt. Uitgebreid op de stoep, precies als alle buren toevallig uit het raam kijken. Als hondenbezitter rest je dan niets anders dan een beetje appelig in de verte te turen alsof daar iets heel interessants te zien is, tot het leed geleden is. Daarna is het zaak om alles netjes in het zakje te krijgen, wat een enorm precair proces is. Een keer greep ik naast het zakje ín de drol. Zie dan maar eens je decorum te bewaren, als je nog een heel stuk naar huis moet wandelen. En zul je net zien, heb je alles zo goed en zo kwaad als het gaat in het zakje gegrabbeld, is er in geen velden of wegen een prullenbak te bekennen en loop je de hele ronde met een warme dampende zak te zwaaien naar al die mensen die het wél gewoon lekker laten liggen. Dat laatste scenario is puur hypothetisch, want in Amstelveen staat om de 100 meter een ‘hondenhalte’ waar je gratis poepzakjes kunt krijgen die bovendien - leuk ook, met ‘I love my dog’ erop - heel handig dienstdoen als boterhamzak voor de kinderen.
Nee, geheel begrijpelijk dat hondenbezitters zichzelf dat leed besparen en schielijk doorstiefelen. Dan nemen wij, de rest van de wereld, het gewoon wel onder onze schoenen mee naar huis en krikken we meteen het percentage inwoners dat vrijwilligerswerk doet (een schamele 23% zo bleek uit de peiling) een heel stuk op. Win-win.
