Amstelveen - In de Nederlandse kunst- en comedywereld is hij een fenomeen: ongrijpbaar, verrassend, een tikkeltje gek en altijd in transformatie. Met een podiumhart dat al vanaf de basisschool bonkte en een innerlijke drang om te schuren tegen het gewone brak hij door onder de naam Stefano Keizers. Inmiddels heeft hij zich omgedoopt tot Donny Ronny, maar achter al deze namen schuilt Gover Meit, een kunstenaar uit Amstelveen met een onstilbare drang om zich te blijven vernieuwen. Een persoonlijkheid die durft, verrast en vernieuwt. En dat zaadje is gepland in de ‘saaiste stad van Nederland’.
Amstelveen
In zijn paspoort staat dat hij geboren is in Amsterdam. Maar al binnen een paar maanden verhuisden zijn ouders naar Amstelveen, waar Gover zijn hele jeugd doorbracht. ‘Tot mijn 17e heb ik in Amstelveen gewoond’, begint hij. ‘Ik zat altijd op de grens van Amstelveen en Amsterdam, dus ik kende Amsterdam ook goed. Maar Amstelveen was de plek waar ik naar school ging, waar ik na schooltijd rondhing en mijn leven leidde.’
Toch voelde hij zich nooit helemaal thuis in de keurige wijk. Terwijl hij zich bewoog binnen de underground kunstwereld, kreeg hij last van ‘Amstelveense schaamte’.
‘Op het moment dat de snobisten hoorden dat ik uit Amstelveen kwam, was ik ineens een stuk minder interessant. Andy Warhol zei ooit: ‘there is no Michelangelo coming from Pittsburgh’. Oftewel: een écht interessant figuur komt nooit uit een saaie stad. Die komt altijd uit het ruige gebied.’ Elke week was ik te vinden bij de Amsterdamse jeugdtheaterschool met allemaal kinderen uit Amsterdam Zuid. Dan stonden we in de coulissen te wachten tot we op mochten en zeiden kinderen tegen me: ‘Jij komt uit Amstelveen, daar wonen alleen maar kakkers. Je rijdt vast paard.’ Op de bellijst stond bij iedereen Amsterdam en bij mij Amstelveen. Dat kon natuurlijk echt niet.’
Die ervaringen plantten een zaadje van schaamte, maar ook van vastberadenheid. ‘Ik zag goed in hoe luxe Amstelveen was en hoe ik kon opvallen. In Amsterdam is iedereen raar en bijzonder, maar in Amstelveen was dat anders. Ik ging naar het Nieuwer-Amstel (nu het Amstelveen College, red.) en was het enige kind dat geïnteresseerd was in theater en cultuur. Ik kon daar alles doen wat ik wilde en viel heel erg op. Ik kreeg veel steun van de leraren omdat er verder niemand was die dat deed.’
‘In het land der blinden is één oog koning’
Hij leeft nog steeds volgens zijn motto: ‘In het land der blinden is één oog koning’. ‘Als je weinig kunt, zoek dan een groep die nog minder kan. Dan ben je opeens heer en meester’, lacht hij. ‘Wat dat betreft is Amstelveen een soort Sims. Een virtuele wereld waarin alles helemaal is platgeslagen. Daarom is het in mijn ogen de perfecte plek voor kunstenaars. In plaats van op zoek te gaan naar een plek waar iedereen heel erg gek is, kun je juist beter kunst maken in Amstelveen. Dat is een ideale wereld om op te vallen. Dat is ook de reden dat ik gekozen heb voor comedy. In comedy gebeurt weinig interessants, iedereen is zo bang en ouderwets en doet hetzelfde. Dat wilde ik absoluut anders doen.’
Michiel de Ruyter School
Het performen zat er bij Gover al van jongs af aan in. ‘Vanaf groep 1 deed ik al optredens op de basisschool. Ook in het Stadshart stond ik regelmatig op het podium. Vanuit de gemeente waren er wedstrijdjes waar je liedjes en gedichten kon insturen.’ Een rap die hij ooit inzond ging over huiselijk geweld en hoe verschrikkelijk zijn ouders waren. ‘Mijn ouders stonden erbij, mensen van de gemeente ook. Iedereen vond het prima en niemand greep in. Ik won de tweede prijs. Er was nog een lief meisje met een gedicht over de oorlog, en dat wint dan altijd.’
Hij bracht zijn jongere jaren door op de Michiel de Ruyter School, een school die veel in het nieuws is geweest vanwege de naamsverandering die ze willen doorvoeren. ‘De naam had altijd een bittere nasmaak en er werd altijd gezegd dat het een naam is die de nazi’s aan de school hebben gegeven’, zegt Gover. ‘Maar ik vond het leuk dat we iets leerden over Michiel de Ruyter. Ik hoop dat ze er weer een naam aan geven die de kinderen iets kan leren. Misschien wordt het de Martin Garrix school’, lacht hij. ‘Of de Michael Reiziger school. Want Amstelveen heeft best wat cultureel exportproduct in het buitenland, meer dan Amsterdam op dit moment.’
Van zoekende artiest tot Stefano Keizers
Gover studeerde af aan de Gerrit Rietveld Academie en heeft jaren geprobeerd om het podium te vinden. Zo´n acht jaar later, op 28-jarige leeftijd, kwam Stefano Keizers. ‘Toen ik op televisie kwam met Stefano, had ik al lang niet meer het idee dat ik iets succesvols ging maken van mijn leven. Tegelijkertijd was ik het ook zat om steeds te zoeken naar optredens. Sinds mijn jeugd zocht ik het podium op, vond ik het geweldig om op te treden, maar had niet altijd het besef dat ik daar mijn werk van kon maken. Ook omdat mensen in mijn persoonlijke kring zich tot op de dag van vandaag schamen voor wie ik ben en wat ik doe. Dat was ook een reden om als alter ego Stefano Keizers naar buiten te treden. Zo kon ik mijn persoonlijke verhaal vertellen en mijn omgeving beschermen.’
‘Als je een half uur met me praat is het best aangenaam, maar als je de hele dag met me moet doorbrengen, word je gek van me. Dat kan een kracht zijn, maar ook een handicap. Ik geloof dat iemands kracht ook zijn valkuil is. Als je je kracht kent, ken je ook je valkuil. Beiden moet je omarmen’, vertelt hij kwetsbaar. Onder de naam Stefano Keizers deed hij mee aan diverse programma’s en stond hij regelmatig op het podium. ‘Ik ben nooit bekend geworden onder mijn eigen naam. Nu heb ik een nieuwe artiestennaam om mensen duidelijk te maken dat het een artiestennaam is. Toch denken mensen nog steeds dat ik Stefano heet. Daar heb ik niks over te zeggen.’
Donny Ronny
Ondanks het succes als Stefano Keizers vond hij het tijd voor iets anders. ‘Het is zonde om in je leven maar één persoon te zijn, één naam te dragen,’ zegt hij. ‘Stefano voelt nu als een lang geleden verleden. Ik kan me bijna niet voorstellen dat ik mezelf ooit zo genoemd heb.’
Ruim twee jaar geleden veranderde hij zijn naam in Donny Ronny. ‘Voor veel mensen is het nog nieuw, maar ik heb het helemaal omarmd. De frisheid van Stefano was er voor mij wel af. Donny Ronny heeft nog steeds frisheid en het wekt weerstand op. Ik moet het telkens uitleggen. Dan zit het wel goed.’ De naamsverandering is deels geïnspireerd door de Amerikaanse rapper en producent Gucci Mane, die op een dag besloot een ijsje op zijn gezicht te laten tatoeëren. ‘Iedereen vond dat hij zijn gezicht verpest had, maar ik vond het inspirerend. Het gaat om de vraag: hoeveel kun je jezelf toetakelen zodat mensen denken: waar gaat het leven over?’
Hij koos bewust een ‘stompzinnige’ naam, om helemaal van nul te beginnen en opnieuw bekendheid te genereren. ‘Dat is misschien ook een signaal naar andere comedians die zichzelf fantastisch vinden en elk jaar hetzelfde trucje uithalen. Ik denk dan: ik durf mijn hele carrière in de prullenbak te gooien en jullie blijven zo krampachtig vasthouden aan elk jaar hetzelfde. Maar mensen zeggen ook dat ik met mijn naamsverandering hetzelfde trucje uithaal. Dat klopt ook, want iedereen heeft altijd gelijk.’
‘Stefano is helemaal de mond gesnoerd door Donny Ronny’
Een boodschap van Stefano aan Donny Ronny
‘Stefano was heel erg bezig met bekend zijn. Die zal er vast van balen dat hij nu zo weinig mag doen. Stefano is helemaal de mond gesnoerd door Donny Ronny’, lacht hij. ‘Maar voor mij zijn het maar namen. Alles wat ik op televisie heb meegemaakt of met mensen heb gedeeld, zijn ervaringen die ik echt heb meegemaakt. Iedereen heeft een beeld van mij als onhandelbaar of ontoerekeningsvatbaar. Wie ben ik om daarover te oordelen? Mensen vormen nu eenmaal snel een beeld dat blijft hangen. Ook voordat ik bekend werd vonden mensen me een rare snuiter, dat is nooit veranderd. Hooguit uitvergroot. Daar heb ik niets over te zeggen. Wat een beetje de miscommunicatie is geweest, is dat het aannemen van een andere naam niet betekent dat ik daardoor een ander mens word. Ik ben altijd heel consistent en consequent dezelfde persoon geweest, al van jongs af aan. Ik heb veel namen aangenomen en veel verschillende dingen gedaan en gemaakt. Maar daar binnenin was ik altijd mezelf. Een typetje is voor mij een eendimensionaal karakter. Ik heb een excentrieke kant en een ingetogen kant. Het is niet zo dat als ik me ingetogen gedraag, ik mezelf ben, en met mijn excentrieke kant een typetje speel. Zo werkt dat niet. Ik ben evenveel mezelf.’
Jong talent
Wat doet Donny Ronny tegenwoordig? ‘Ik ben heel trots op mijn dansvoorstelling. Die ga ik nog één keer op Lowlands doen, dat vind ik leuk. Voor de rest steek ik dit jaar veel tijd in het helpen van jonge talenten het podium op krijgen en om oudere talenten nieuwe schwung te geven.’ Hij noemt Funny Bergman als vernieuwend jong talent dat hij helpt met een eigen show voor De Parade. Ook werkt hij deze zomer samen met acteur Achraf Koutet, bekend van Mocro Maffia. ‘Ik vind hem een van de beste acteurs in Nederland. Het is voor het eerst dat hij uit zijn comfortzone stapt en ik mag hem daarbij helpen. Dat soort dingen vind ik echt te gek.’ Daarnaast zoekt hij af en toe nog het grote publiek op. ‘Wees niet bang, ik zal ook nog regelmatig aan een tv-spelletje meedoen om mijn huur te kunnen betalen’, grapt hij.
‘Geef me een vies matras in het Amstelveense busstation en ik ben een gelukkig mens’
Vrijheid
Donny Ronny maakt het zichzelf bewust moeilijk. ‘Als ik een conventionele comedyshow zou hebben en die 200 keer per jaar zou spelen, kwam het geld vanzelf. Hoe simpeler de show, hoe meer mensen komen kijken. Maar ik kies er bewust voor om telkens iets nieuws te doen, en dan ook nog eens onder een andere naam. Voor mensen is dat lastig te volgen. Op de lange termijn denk ik dat ik zo meer interessante dingen uit het leven kan halen, maar ik lever wel luxe in. Dat vind ik geen probleem. Geef me een vies matras in het Amstelveense busstation en ik ben een gelukkig mens. Voor mij zit luxe in vrijheid en de mogelijkheid om te blijven vernieuwen op een podium, niet in veel geld.’
Doe maar normaal
‘Er zit heel veel humor in mensen die proberen zo normaal mogelijk te zijn’, vervolgt hij. ‘Het mooie is dat hoe meer regels er bestaan van wat wel of niet beschamend is, hoe makkelijker je die regels kunt breken. Ik denk dat ik dat ook echt wel te danken heb aan Amstelveen. Draag andere kleding dan wat hier in het winkelcentrum te koop is en je bent het gesprek van de dag. Ga een paar 100 meter verderop Amsterdam in en niemand kijkt naar je. Dat vind ik heel grappig. Er is veel kennis uit Amstelveen te halen en vooral het beeld van het Nederlandse publiek. Dat is voor welke podiumkunstenaar dan ook heel nuttig om te mogen ervaren. Ik heb door Amstelveen de maatstaf van Nederland goed leren kennen. Ik heb de afgelopen jaren door het hele land getourd en zo’n plein als het Stadsplein kom je eigenlijk overal wel tegen. Maar niet zo perfect als in Amstelveen. Dit is het epicentrum van het normale Nederland.’
‘Ik heb helemaal niets tegen normaal. Ik weet ook niet wat het precies betekent’, zegt hij. ‘Ik probeer een beetje reuring in het leven te brengen en heb soms wel een bezwaar bij kunstenaars die niet meer proberen om risico’s te nemen. Maar ik heb nooit problemen met mensen die besluiten om een fijn en rustig leven te leiden en daarom geen risico’s durven te nemen. Ik denk dat dat een hele goede en verstandige manier van leven is. Ik zou het ergens wel willen, maar dingen lopen anders en dat levert ook weer heel wat moois op.’
Over drie jaar
‘Over drie jaar ben ik nog wel Donny Ronny. Ik heb met mezelf afgesproken dat ik mezelf elke zeven jaar ga omgooien. Dus over een jaar of vijf gaan we zien onder welke naam jullie me dan zien. Wie weet wordt het wel een landelijk evenement: ‘Hoe heet die gek nu weer?’ Misschien mogen alle kinderen van Amstelveen een naam insturen en dan onthullen we die samen met de burgemeester op het Stadsplein. Dat maakt het cirkeltje rond’, besluit hij.
Dit artikel verscheen eerder in de juni-editie van AmstelveenZ Magazine, nummer 99.
