Familie Gal over hun passie: Judo
Amstelveen - Jonathan Gal en zijn vrouw Nadia Oey zijn groot liefhebber van judo. Ook hun kinderen Charlie, Parker en Benjamin beoefenen deze sport. ‘Het is een sport waarin je leert stoeien, leert vallen en elkaar met respect behandelt. Je leert tegen een stootje kunnen, oefent in discipline en maakt een hoop lol met elkaar.’
Nadia en haar man Jonathan zijn al jaren samen. Ze zijn elkaars jeugdliefdes. ‘Op het moment dat ik Jonathan leerde kennen, deed ik nog aan de sport Kung Fu’, begint Nadia te vertellen. ‘Jonathan komt uit een judofamilie. Samen met zijn zussen Jenny en Jessica is hij op jonge leeftijd begonnen met judo bij Karel Gietelink in Amstelveen. Hij heeft de sport op hoog niveau beoefend, net als zijn zussen Jessica en Jenny. Zij bereikten meerdere keren het podium op Nederlands kampioenschappen, Europese en Wereld kampioenschappen en zelfs de Olympische Spelen. Toen ik bij hen in de familie kwam, ben ik ook met judo begonnen. Dat doe ik nu nog; iedere vrijdagavond bij Ewoud van Dulken, hier in Amstelveen.’
Samen met Jonathan kreeg Nadia drie kinderen: Charlie, Parker en Benjamin. Ook zij doen alledrie aan judo. ‘Ze zijn begonnen toen ze vier werden’, legt Nadia uit. ‘Ook zij trainen bij Ewoud met ontzettend veel plezier. Naar judo gaan ze nooit met tegenzin. Alledrie zijn het geen competitieve killers; ze hebben vooral veel plezier in het spelletje. Dat is absoluut het belangrijkst.’
Hoe voelt het om jouw eigen passie aan je kinderen te kunnen overdragen en ze nu in zo’n judopak te zien? ‘Ik denk dat iedere ouder zijn kind blij wil zien’, stelt Nadia. ‘En of ze nu blij worden van judo, van voetbal of zwemmen, dat maakt niet uit. Ze moeten gewoon plezier ervaren in bewegen. In mijn dagelijks leven werk ik als kinderarts. Ook in mijn werk zie ik dat sporten en bewegen voor kinderen zo ontzettend goed is! Dat is echt heel belangrijk.’
Is judo bij jullie dan ook altijd onderwerp van gesprek aan tafel? ‘Zeker niet’, stelt Nadia resoluut. ‘Jonathan’s familie leefde voor judo. Dat was altijd het onderwerp aan tafel. Bij ons is dat nu anders; wij vinden het vooral belangrijk dat de jongens het leuk vinden. Ze hadden ook een andere sport kunnen kiezen en we kunnen ook prima over andere dingen praten.’
Van witte band met gele slip tot zwarte band
Nadia’s jongste zoon draagt de witte band in combinatie met de gele slip. Parker heeft een gele band met oranje slip en haar oudste zoon draagt de oranje band. ‘Jonathan heeft de zwarte band’, vervolgt Nadia haar verhaal. ‘Zelf heb ik de bruine band, de laatste band die je kunt halen bij een judovereniging. Wie ook de zwarte band wil halen, moet examen doen bij de Judobond. Samen met een groepje andere volwassenen hoop ik binnenkort de zwarte band te mogen halen. Dat wordt mijn doel.’
Drie kinderen naar judoles brengen en weer halen; dat is vast een logistieke operatie? ‘Je hebt gelijk’, lacht Nadia. ‘Soms lijk ik wel een taxiservice. Dan blijf ik maar heen en weer rijden om de kinderen te halen en te brengen. Als ze ‘s avonds in bed liggen, ga ik zelf nog sporten. Het is altijd een logistieke puzzel, maar dat zou het ook zijn als ze op zwemles en op voetbal zaten in plaats van op judo. Ik vind het vooral heel belangrijk dat mijn kinderen bewegen. Dan heb ik dit er echt graag voor over.’
Judo op school
Nadia zou graag zien dat steeds meer kinderen kennismaken met judo. ‘Het is echt zo’n goede sport!’, stelt zij tot besluit. ‘Je oefent met je coördinatie, je leert vallen en incasseren, rennen, klauteren en rollebollen. Daarnaast leer je ook wat je moet doen als iets even niet lukt. Je leert omgaan met verlies en tegenslag. Maar ook met winst; want ook daar moet je respectvol mee omgaan. Judo heeft alles in zich. Het zou op alle scholen aangeboden moeten worden. Dat zou toch geweldig zijn?!’
