Grensverleggend hardlopen
Amstelveen - Wat begon als klein hardlooprondje om het hoofd leeg te maken, is uitgegroeid tot lange afstanden rennen. Manon Schutter (41) is hardloopster en rende afgelopen november van Boston naar New York. In elf dagen liep ze met een groep vrouwen maar liefst 550 kilometer. ‘Ja, dat is ruim een marathon per dag’, lacht ze. Wij spraken met haar over deze topprestatie en andere hardloopervaringen.
Beginnen met hardlopen
‘Ik ben altijd sportief geweest, maar hardlopen kwam pas veel later’, zegt Manon. ‘Mijn ex zat tegen een burn-out aan, wilde graag uit zijn hoofd komen en toen zijn we naar buiten gegaan om een rondje te rennen. Dat begon laagdrempelig met vijf keer twee minuten om het zo rustig mogelijk op te bouwen. Helemaal niet met de intentie om een hardloopster te worden, maar puur om mentaal te ontspannen. Uiteindelijk liepen we rondjes van 5 en daarna 10 kilometer. Ik ben heel competitief aangelegd dus dat komt er uiteindelijk wel uit. Dit bracht me naar hardloopwedstrijden, vooral veel halve marathons. Langer durfde ik nooit. Maar mensen om me heen begonnen opeens een hele marathon te lopen dus ja, dan blijf ik niet achter.'
Tot het uiterste
‘Het stomme is dat ik wedstrijden van 5 of 10 kilometer nu te zwaar vind. Als ik dat echt als wedstrijd wil lopen, ga ik tot het uiterste. Dat heb ik bij lange afstanden niet, dan blijf je onder die drempel. Dan doet het nog steeds pijn, maar dan word ik niet misselijk. Een halve marathon vind ik de lekkerste afstand. Dan kan ik wel snelheid maken, maar dan hoef ik niet zo diep te gaan als bij een korte afstand. Maar ja, toen kwamen opeens de multi-stages.'
Eerste multi-stage
Manon vertelt: ‘Ik zat bij het hardloopteam van ASICS en kreeg een mailtje: ‘We denken dat je het kan, vandaar deze uitnodiging’. Dat bleek om een multi-stage te gaan, van Dubai naar Oman. Een multi-stage is een hardloopwedstrijd van een paar dagen achter elkaar. In dit geval 180 kilometer verdeeld over vier dagen. Ik had wel eens een marathon gelopen, maar nog nooit langer. Is het haalbaar? Ik ging erin met de gedachte ‘ik wil weten waar mijn grenzen liggen en hoe ik ga reageren als ik echt niet verder kan’. Uiteindelijk viel het me mee. Ik liep gewoon door. Toen dacht ik: als ik dit kan, wat kan ik nog meer?’
‘Opeens wordt de wereld dan een stuk groter’, zegt Manon. ‘Zo ben ik in IJsland geweest om 220 kilometer te lopen in vijf dagen en uiteindelijk kwam daar het aanbod van Falke Sport. Of ik 550 kilometer in elf dagen wilde lopen, van Boston naar New York.'
Van Boston naar New York
‘We liepen met zes vrouwen uit verschillende landen en zijn bijeen gebracht om een documentaire te maken over de kracht van vrouwen. Elke dag was een nieuw avontuur. Het eerste stuk was vlak en op de weg. Toen liepen we 50 kilometer in ongeveer vijf uur. Op een rustig tempo konden we ook nog genieten van de omgeving. Daarna begonnen we aan de trail. Dan ga je berg op, berg af. Soms moesten we op handen en voeten naar boven klimmen en dan ben je toch wel zeven of acht uur onderweg. Het enige moment dat ik dacht ‘ik stop ermee’ was na de langste afstand op een dag. Met ruim 60 kilometer moesten we ook in het donker lopen. Omdat we hoorden dat er ook beren op de route liepen, mijn telefoon bijna leeg was, onze hoofdlamp er mee ophield en we ook de auto met het water gemist hadden, zag ik het allemaal niet meer zitten. De vermoeidheid sloeg toe. Maar als je dan goed eet en drinkt en een paar uur slaapt, dan ziet het er de volgende dag weer rooskleuriger uit. En die dag hadden we een korte afstand, met ‘maar’ 45 kilometer’, lacht Manon.
Weersomstandigheden
‘Een afstand is voor mij geen issue meer. Wel hoe snel je de afstand kan afleggen. Mijn volgende hardloopwedstrijd is er een in Zweden in februari; 50 kilometer hardlopen. Geen onbekend parcours voor mij, want ik heb hem vaker gelopen. We hebben soms meters sneeuw gehad, maar ook moeten rennen op ijs. De weersomstandigheden maken het avontuurlijk en interessant.’
In september loopt Manon de Transalpine Run, een route van Duitsland naar Italië. In zeven dagen loop je 268 kilometer door de bergen. Dit gebeurt in tweetallen. ‘We gaan met vier van de zes vrouwen uit ons Amerika-team. En dan kijken wie er wint natuurlijk, want ik blijf competitief’, grapt Manon.
Mogelijkheden
‘Het is de nieuwsgierigheid naar avontuur die me zo triggert. Maar ook leer je jezelf goed kennen. Tijdens blessures vraag ik ‘wat kan ik wel doen om fit te blijven?’ Zo ben ik ook met een rolstoel, in verband met een enkelblessure, de sportschool in gereden voor andere oefeningen. Of ik pak de fiets om een langere afstand te fietsen als mijn enkels het niet aankunnen. Dat is voor mij logisch. Kijken naar de mogelijkheden, ongeacht de omstandigheden. Je kunt meer dan je denkt. Dat betekent niet dat het geen pijn gaat doen, maar het is je mindset die je erdoorheen trekt.'
Grenzen vervagen
Manon sluit af met het meest avontuurlijke op haar lijstje: ‘De Ultra Trail Mont Blanc begint steeds meer te kriebelen. Ik dacht altijd dat dat alleen voor de wereldtop was, maar mijn grenzen vervagen. Wie weet is ook dat mogelijk. Maar de uitdaging ligt niet altijd in het extreme. Alle wedstrijden zijn een avontuur op zich. Er zijn zulke mooie vriendschappen ontstaan door het hardlopen. ’s Avonds met zijn allen bij het kampvuur zitten na een hardloopdag, bijvoorbeeld. Dan hoeft het voor mij niet spannender of avontuurlijker. Dat is voor mij ook een hoogtepunt.'
